Του Άρη Σπίνου
Απόντες από την ακροαματική διαδικασία εδώ και τέσσερα χρόνια, καλούνται τώρα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, χωρίς να έχουν σαφή γνώση των στοιχείων που έχει ήδη συγκεντρώσει το δικαστήριο από μαρτυρίες και αποδεικτικό υλικό.Η αμηχανία όλων τους είναι δεδομένη, ενώ οι αντιφάσεις με τις προγενέστερες απολογίες τους εξόφθαλμες. Το αποτέλεσμα είναι να οξύνονται και οι μεταξύ τους αντιθέσεις.Η υπερασπιστική γραμμή που έχει επιλεγεί και υπηρετείται από τους συνηγόρους τους, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό είναι διορισμένοι «επιστημονικοί συνεργάτες» της οργάνωσης, δεν οδηγεί πουθενά.Οι κατηγορούμενοι, λ.χ., για συμμετοχή στην ανθρωποκτονία Φύσσα δηλώνουν ο ένας μετά τον άλλον ότι δεν πήγαν ποτέ στο σημείο που διαπράχθηκε ο φόνος, ενώ κι αυτοί που βρίσκονταν εκεί δηλώνουν τώρα ότι γύρισαν εγκαίρως σπίτι τους.Οσο για τις χειροπιαστές αποδείξεις (μηνύματα, τηλεφωνήματα, μαρτυρίες), αυτά τα διαψεύδουν με παιδαριώδεις και αντιφατικές δικαιολογίες. Η ώρα της απολογίας είναι μια οριακή στιγμή. Για τους ανθρώπους αυτούς έχει φτάσει η ώρα της επιλογής. Ο πρώτος που έχει κατανοήσει πόσο οριακή για τη Χρυσή Αυγή είναι η συγκυρία αυτή είναι ο ίδιος ο «Αρχηγός» Μιχαλολιάκος, ο οποίος τον τελευταίο καιρό έχει επιδοθεί σε μια σειρά από «ποιητικές» προβλέψεις. Μιλώντας στον Αλιμο την Πέμπτη 20 Ιουνίου, προσπάθησε να προετοιμάσει τους συναγωνιστές του για τα μελλούμενα: «Ημουν πιο ελεύθερος στο κελί του Κορυδαλλού, παρά τώρα». Και πρόσθεσε: «Να κάνουμε το καθήκον μας και ας γίνει το οτιδήποτε».Στη συνέχεια, επιχείρησε να εξηγήσει ότι η ένδοξη ήττα είναι καλύτερη από την απλή νίκη: «Μελετώντας την ελληνική ιστορία, γοητευόμαστε όλοι μας περισσότερο από τη μάχη των Θερμοπυλών, παρά από τη μάχη των Πλαταιών. Κι ας ήταν χαμένη μάχη. Γιατί αυτή η μάχη ήταν γεμάτη δόξα. Και γεμάτη δόξα θα είναι η μάχη για κάθε χρυσαυγίτη σ’ αυτή την περίοδο».Και, για όποιον δεν κατάλαβε, ο Μιχαλολιάκος κατέφυγε στην ποίηση: «Από το έργο του ελληνοκεντρικού υπέροχου ποιητή Καβάφη εγώ ξεχωρίζω το “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον”, όπου περιγράφει το τέλος του Αντωνίου, ο οποίος, έχοντας ηττηθεί από τον Αύγουστο, είναι στην Αλεξάνδρεια και περιμένει την ώρα για να αυτοκτονήσει».Στη συνέχεια, ο Μιχαλολιάκος απήγγειλε τους πρώτους στίχους: «Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί / αόρατος θίασος να περνά / με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— / την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου / που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου / που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. / Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, / αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει».Οι παρευρισκόμενοι χειροκρότησαν με ενθουσιασμό. Μάλλον δεν κατάλαβαν λέξη. Τους μπέρδεψε και η συνέχεια της ομιλίας: «Δεν χάσαμε ακόμη καμία Αλεξάνδρεια. Ούτε μας έχει νικήσει κανένας Αύγουστος. Αλλά να ξέρετε και να είστε υπερήφανοι πως, ό,τι και να γίνει, εφτά ολόκληρα χρόνια τα εθνικιστικά λάβαρα ήταν ψηλά στον ουρανό της Ελλάδος. Είμαστε κυριολεκτικά εναντίον όλων. Ενάντια στην παγκόσμια σιωνιστική εξουσία που λυσσάει σ’ ολόκληρο τον κόσμο εναντίον μας. Υψώσατε μια γαλανόλευκη και ένα μαυροκόκκινο λάβαρο και είπατε Χρυσή Αυγή».Αλλά για να μη μείνει κανένας με αισιόδοξη πρόβλεψη, ο «Αρχηγός» κατέληξε ως εξής: «Στην ιστορία έχει μείνει ένας στρατηγός του Ναπολέοντα, ο Καμπρόν, ο οποίος, περικυκλωμένος από τις δυνάμεις του Ουέλινγκτον, χωρίς να έχει τρόπο να αντεπιτεθεί, όταν του είπαν να παραδοθεί, τους απήντησε τη φράση Merde alors (Λοιπόν σκατά). Η φρουρά πίπτει αλλά δεν παραδίδεται. Ζήτω η Νίκη»