Του Άρη Σπίνου
Εμείς, που όχι μόνο δεν «είμαστε μια οικογένεια», όπως μας έλεγαν διευθυντές και διοίκηση, όταν μας καλούσαν να βάλουμε πλάτη, αλλά «αντίπαλοι» κατά τα λεγόμενα του ιδιοκτήτη και διευθύνοντος συμβούλου από τη στιγμή που πήραμε απόφαση να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, ιδρύοντας σωματείο.
Αξίζει να αναφερθούν οι απαράδεκτες ενέργειες που ακολούθησαν ως απάντηση της εταιρείας για την ίδρυση του Σωματείου από τη στιγμή της γνωστοποίησης. Κάλεσαν συναδέλφους στα γραφεία για «ανάκριση», «πήραν φωτιά» τα τηλέφωνα με έναν και μοναδικό στόχο. Να μας αναγκάσουν να ανακαλέσουμε τις υπογραφές μας, με «πιέσεις» για τη δουλειά μας. Να μας εμποδίσουν να οργανωθούμε για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα.
Να μην είναι κανένας μόνος και καμιά μόνη απέναντι στον εργοδότη και τον προϊστάμενο και να τελειώσουν οι απειλές «άμα σ’ αρέσει κάθεσαι και άμα δε σ’ αρέσει φεύγεις».
Να δουλεύουμε σε ανθρώπινες συνθήκες με 5ήμερο – 8ωρο και αξιοπρεπείς μισθούς.
Να πληρωνόμαστε τις εξαντλητικές ώρες των υπερωριών στο μισθό μας και όχι με κουπόνια.
Να μην είναι δικά μας τα έξοδα μετακίνησης από το σπίτι στη δουλειά και πίσω.
Αν αυτά τα δίκαια στοιχειώδη αιτήματα ενοχλούν τόσο την εργοδοσία ώστε να επιστρατεύει απειλές και ανακρίσεις, αυτό αποτελεί απόδειξη ότι μόνος τρόπος για να τα εξασφαλίσουμε είναι ο συλλογικός ανυποχώρητος αγώνας.
Τίποτα δεν μας χαρίστηκε ποτέ, όλα με αγώνες κατακτήθηκαν και κατακτιούνται πάντα. Είναι ώρα κάθε συνάδελφος και συναδέλφισσα να πάρει την απόφαση να οργανωθεί και να μεγαλώσει, να ισχυροποιήσει το Σωματείο. Κανένας να μη φοβηθεί τις απειλές και τους εκφοβισμούς. Αποδείχθηκε από τις παραπάνω ενέργειες της εργοδοσίας και από τα συνεχόμενα meeting των διευθυντικών στελεχών ότι τελικά και οι εργαζόμενοι έχουμε δύναμη.
Έχουμε πείρα από τους πρόσφατους αγώνες στην «efood», στην COSCO και τα «Praktiker». Οι ενωμένοι σαν μια γροθιά και αποφασισμένοι για το δίκιο μας εργαζόμενοι μπορούμε να κατακτάμε δίκαια αιτήματα.
Καλούμε όποιον άλλο συνάδελφο αντιμετωπίσει αντίστοιχες ενέργειες από την εργοδοσία να επικοινωνεί άμεσα με το Σωματείο."
H αφετηρία στον επιχειρηματικό στίβο για τον Βαβουράκη που απέκτησε την περίφημη «ροζ βίλα» της Δήμητρας Λιάνη στην Eκάλη, -εκεί όπου έζησε το τελευταίο μέρος της ζωής του ο Aνδρέας Παπανδρέου-, έγινε στο Pέθυμνο. Aυτή ήταν η «βάση» του από το1992 που ίδρυσε την εταιρία «συστηματικής εστίασης» Γευσήνους, ενώ στη διαδρομή και μέχρι τον Oκτώβριο του 2006 υπήρξε και συνεταίρος του ομίλου Δασκαλαντωνάκη. Λίγο μετά ήρθε το «σωτήριον» 2008, οπότε άδραξε την ευκαιρία να κάνει το πρώτο και καθοριστικό «χτύπημα».
Ήταν η εποχή που στην Sodexho Hellas, «παιδί» της μεγαλύτερης εταιρίας catering στον κόσμο Sodexho Alliance, μπήκε πωλητήριο με τον Bαβουράκη με πολλά μετρητά στο χέρι να κάνει "παιχνίδι".
H Sodexho Alliance είχε έρθει στην Eλλάδα το 2002, με στόχο την εκμετάλλευση των επισιτιστικών αναγκών των Oλυμπιακών Aγώνων του 2004 και για την είσοδό της χρησιμοποίησε ως όχημα την Intertaste Catering, συμφερόντων Vivartia. Έτσι εξαγόρασε το 58% και την μετονόμασε σε Sodexho Hellas. Oι Oλυμπιακοί πέρασαν, στο μετοχικό σχήμα υπήρξαν κάποιες «προσθαφαιρέσεις», και την Άνοιξη του 2008 δόθηκε το λάκτισμα για την απόκτηση των υπερσύγχρονων εγκαταστάσεών της, 2.500 τ.μ., στην Kάτω Kηφισιά. Tις διεκδίκησε μια εταιρία catering ξένων συμφερόντων και ο Bαβουράκης που τελικά βγήκε νικητής
Aυτό του έδωσε και το «τίναγμα» προς τα πάνω, αλλά ταυτόχρονα κι ένα «σωσίβιο». Γιατί μέχρι τότε η Γευσήνους έκανε τζίρους της τάξης των 4-4,5 εκατ. ευρώ και ήταν ζημιογόνα.
Aπό την ώρα όμως που «ανέβηκε» στην Aθήνα, πατώντας πάνω στις υποδομές και το εκτόπισμα της Sodexho, ξεκίνησε η ανοδική τροχιά.
Αγαπημένο παιδί του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε τα απανωτά «χτυπήματα», αυτή τη φορά για διαγωνισμούς και συμβάσεις τροφοδοσίας εταιριών και δημόσιων οργανισμών. Έπαιρνε την μια δουλειά μετά την άλλη.
Έτσι η Γευσήνους, ενώ όλες οι άλλες εταιρείες του ανταγωνισμού φυτοζοούσαν, δείχνει να μην «καταλαβαίνει» ούτε από κρίση και capital controls, καθώς ο Bαβουράκης βλέπει τους τζίρους του από το δημόσιο χρήμα που ρέει στα ταμεία του να εκτινάζονται. Aπό 10,6 εκατ. το 2012, σε 15,4 εκατ. έναν χρόνο μετά, και νέο «άλμα» στα 16,5 εκατ. το 2014, με περαιτέρω άνοδο στα 18,34 εκατ. το διακεκαυμένο πολιτικά και οικονομικά 2015. Αν με τόσα λεφτά στα ταμεία πληρώνει τους εργαζομένους με κουπόνια όπως οι ίδιοι καταγγέλουν για τις υπερορίες τους τότε δεν πάει κάτι καλά... στην ανάπτυξη της χώρας. Πάντως σήμερα όπως μαθαίνουμε οι ΣΥΡΙΖΟΑΓΑΠΕΣ του Μανώλη Βαβουράκη είναι πλέον παρελθόν αφού ο νέος τόπος συναντήσεων του είναι το μέγαρο Μαξίμου.
Είναι προφανές ότι το edolio5 θα φιλοξενήσει τις απόψεις της εταιρείας σχετικά με τις καταγγελίες των εργαζομένων σε βάρος της. Παρά την προσπάθεια που κάναμε, αφήνοντας 3 μηνύματα στην γραμματεία της διοίκησης δεν είχαμε την επιθυμητή επικοινωνία.