Του Άρη Σπίνου
Μια κακή ανάμνηση είναι πλέον παρελθόν!
Μόνο εάν βιώσεις την πραγματικότητα μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να φεύγεις λιπόθυμος και λουσμένος σε κρύο ιδρώτα μέσα σε ένα ασθενοφόρο όπου πάνω από το κεφάλι σου να στέκονται ως άγγελοι διασώστες και γιατροί με τις άσπρες στολές τους. 11 24ωρα που κάθε στιγμή τους ήταν μια τιτάνια μάχη με το ιό που του αρέσει να θερίζει στο πέρασμα του. Να χαίρεται βλέποντας θλίψη και πόνο ανθρώπων που χάνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Θα περάσει καιρός και θα τα πούμε αρκετές φορές για το σημαίνει να ανεβαίνεις έναν Γολγοθά χωρίς να ξέρεις εάν θα συναντήσεις στην κορυφή του την λάμψη της ζωής ή μια τεράστια κατρακύλα. Από την πρώτη στιγμή έγινα δέκτης τεράστιας αγάπης και συμπαράστασης από εκατοντάδες ανθρώπους που είτε με ήξεραν λίγο, είτε καθόλου, είτε ήταν πολλοί καλή μου φίλοι. Το Σισμανόγλειο με ενημέρωνε καθημερινά για τα δεκάδες τηλεφωνήματα που έκαναν όλοι αυτοί οι "συμπαραστάτες" μου για να μάθουν για την υγεία μου. Κάθε στιγμή ένιωθα την ανάγκη να τους ευχαριστήσω για την δύναμη που μου έδιναν. Το έκανα με λίγες λέξεις που ψιθύριζα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, μόνος μου. Οι προσπάθειες των γιατρών δεν ήταν απλά ηρωικές αλλά υπεράνθρωπες. Έβλεπες μόνο τα μάτια τους που προσπαθούσαν να σου δώσουν ελπίδα, να σου κρατήσουν το χέρι και να σε γεμίζουν με δύναμη. Όλα πήγαν καλά! Όλα τελείωσαν! Σε όλη αυτήν την περιπέτεια, η οικογένεια μου απέκτησε νέα μέλη. Ανάμεσα τους και ο Κυριάκος Βελόπουλος που κάθε στιγμή, των 11 ημερών, έδειχνε το μεγαλείο της ψυχής του, εκδηλώνοντας με κάθε δυνατότητα που είχε, το ενδιαφέρον του για την πορεία της υγείας μου. Σαν να ήμουν ο αδερφός του. Σαν να ήμουν... ο ίδιος. Τον ευχαριστώ θερμά. Θα είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.